Dinsdag 12 juni 2012 Van

Dinsdag 12 juni 2012 Van

Vanmorgen was ik al ver voor de wekker wakker en afgelopen nacht heb ik ook niet zo vast geslapen. Geen airco en het raam moest gewoon dicht vanwege het lawaai. Het hotel ligt langs de weg naar Iran en het denderde gisteravond maar door. Niet zo erg voor een nacht, de verloren slaap haal je wel in tijdens de busrit... Dat is dan ook weer jammer want de Anatolische hoogvlakte is een prachtig gebied om doorheen te rijden. Om 7.45u vertrokken we voor een bezoek aan het sprookjesachtige Ishak Pasha paleis, de meest fotogenieke ruïne van heel Turkije. Van binnen en van buiten is het prachtig gedecoreerd. Je krijgt een goede indruk van de weelde en decadentie waarin sommige landheren tijdens het Ottomaanse rijk leefden. Er is al heel wat gerenoveerd en het is nog lang niet klaar.. Het is niet helemaal teruggebracht in de originele stijl want er is over bepaalde gedeelten een glazen overkapping aangebracht. Oud en nieuw bij elkaar, je moet er even aan wennen. De ligging van het paleis is fenomenaal, halverwege een berg en van alle kanten goed zichtbaar. De berg Ararat hebben we achter gelaten in een beetje mineurstemming, ze had zich gehuld in een sluier van wolken om zo het afscheid voor ons wat draaglijker te maken.

We zijn door een dorp gereden waar in oktober vorig jaar een zware aardbeving is geweest, ruim 8 op de schaal van Richter. Jammer genoeg heeft dit natuurgeweld 2000 levens geëist. Over natuurgeweld gesproken, gisteren waren we in Dogubeyazit en eergisteren was daar zo'n hevige regenbui geweest dat er 2 kleine kinderen in een krottenwijk door de modderstroom waren meegesleurd en zijn verdronken. Die bui heeft maar 15 minuten geduurd.... Onvoorstelbaar dat zoiets bij ons in Nederland zou gebeuren. Toch zijn hier nog heel wat krottenwijken, ook zie je veel “huizen” die ze in één nacht opzetten, een hut met een golfplaten dak, wat een armoe.

Een kronkelige bergweg bracht ons naar Van, een stad die ruim 1700 m boven de zeespiegel ligt en zo'n 200 km verwijderd van Dogubeyazit. Het grillige vulkanische gesteente langs de weg versterkt de sfeer van verlatenheid die het noordoostelijke deel van Turkije kenmerkt. Onze koffiestop was bij Muradiye waar over de kloof weer een hangbrug hing maar deze zag er wel wat stabieler uit. Op die hangbrug was de prachtige waterval al te zien maar vanaf het terras onder het genot van een drankje had je een volledig zicht op dit mooie natuurgeweld.

De stad Van ligt aan het gelijknamige Vanmeer, volgens de Koerden 'de parel van Koerdistan'. De omtrek van het meer is 450 km, dus bij Van geen vennetje maar een bijna binnenzee. Het helderblauwe water contrasteert inderdaad schitterend met de omringende bergen. Bij de waterval begon het al een beetje te onweren en te spetteren maar de regen zette niet door. Wel werd de lucht steeds donkerder met aan de randen nog een flinke strook blauw. Toch kregen we net voordat we Van inreden een fikse bui die maar even duurde. Van is een behoorlijk grote stad met 1.100.000 inwoners en bij het binnenrijden zagen we nog de gevolgen van die verschrikkelijke aardbeving die ook hier vorig jaar oktober flink heeft huis gehouden. Overal waren ze aan het bouwen maar er waren nog heel wat ingestorte huizen die opgeruimd moeten worden. Bij het paleis Ishak Pasha stonden Jan en Lidy met een jongen te praten die studeerde aan de universiteit van Van. Het gebouw waar de universiteit in gevestigd was, is ook ingestort en iedereen werd naar huis gestuurd met de mededeling dat ze een brief krijgen wanneer de colleges weer beginnen. Nu staat hij met een kraampje met sieraden buiten het paleis.

Na het inchecken vanmiddag maar eens geen cultuur maar gewoon lekker slenteren door de stad. De overdekte markt met zijn kruidenkaas en kramen met vlees rook zo vreselijk dat ik meteen de uitgang heb opgezocht, bah ik wen nooit aan die lucht. De ondergrondse winkels waren leuk om even langs te wandelen en het was daar heerlijk koel. Boven de grond was het behoorlijk heet, dan maar beneden een terrasje pakken............. Overal in het centrum zagen we politie, een soort Turkse ME met gepantserde wagens. Bleek dat er 2 dagen geleden een burgemeester door de regering was aangesteld en die zat nu al in de gevangenis, bleek een lid van de PKK te zijn. Als gevolg daarvan waren wij vanmiddag getuige van een demonstratie tegen deze gevangenzetting. Hier kijk ik nergens meer gek van op.

Vanavond hebben we op advies van Ismaïl onze gids heerlijk op het dakterras van een restaurant gegeten en het was weer voortreffelijk. Bert ligt nu op bed voetbal te kijken en ik moet op de gang mijn verhaaltje op internet zetten want in de kamer is er net geen bereik. Morgen vertrekken we om half negen, nu maar een beetje bijtijds naar bed om het tekort aan slaap in te halen.