Zondag 10 juni 2012 Ani en Kars

Zondag 10 juni Ani en Kars

Ontbijt op de 8e verdieping van het hotel met een weids uitzicht over de stad Erzurum met de omliggende bergen in een stralende zon is geen slecht begin van de dag. Hoewel het nog vroeg was en niet iedereen even goed had geslapen door het verblijf op hoge hoogte had toch iedereen zin in deze nieuwe dag. Het meer dan voortreffelijke ontbijt lieten we ons prima smaken ondanks dat de flatscreen boven ons een mevrouw liet vertellen dat het in Ani en Kars regende. Wij met ons 4-tjes laten ons daar niet door ontmoedigen omdat we het toch niet verstaan maar Jan en Lidy spreken Turks en deelden ons dat liefdevol mee, hahaha niet altijd handig dat je alles in dit prachtige land verstaat. De bagage met onze regenjassen lag al in de bus dus wachten we maar gewoon af, we kunnen altijd nog in de bus blijven zitten........ Vooralsnog is het nu prachtig weer en daar gaan we zo lang mogelijk van genieten. Gisteren hebben we in totaal zo'n 130 km gereden en vandaag was het ruim 200 km plus nog eens 100 km naar Ani en terug naar Kars.

Omdat ik momenteel nogal lui ben schrijf ik de volgende regels over uit de reisbeschrijving, scheelt mij een hoop werk........ De weg richting Kars, door de Çoruh- en Oltuvallei, wordt in reisboeken terecht beschreven met superlatieven als 'spectaculair' en 'dramatisch'. Dit is het meest onherbergzame landschap van Oost-Turkije, dat eindigt in de Anatolische hoogvlakte met zijn kuddes runderen, schapen en paarden. Langs de weg zie je Georgische kerkjes en vestingen en de typerende, op de harde winters gebouwde dorpjes. De huizen liggen half ondergronds en zijn ter isolatie bedekt met een dikke laag grond. Bij de Armeense grens liggen de ruïnes van Ani, de oude Armeense hoofdstad. Voor zijn verwoesting door de Mongolen woonden hier wel 100.000 mensen. Een bezoek aan Ani is een indrukwekkende ervaring: massieve muren en restanten van kerken en paleizen rijzen op vanuit het vlakke, weidse landschap, in een sfeer van totale verlatenheid. Overnachten doen we in het overwegend Koerdische Kars. Daar bepalen paarden en wagens het straatbeeld. Een sfeervolle stad. Tot zover de beschrijving en wij mochten dat vandaag allemaal gaan zien.

Bovenstaande heb ik vanmorgen in de bus getypt en nu is het 22.00u en kan ik vertellen hoe de dag verder is verlopen. Onze 1e stop was bij een zéér oude Seltsjoekse boogbrug die zich de vele fotografen rustig liet welgevallen. We konden naar beneden lopen naar de beek zodat de hoek goed was om het op de gevoelige digitale plaat vast te leggen. Erover heen lopen ging niet want er werd ijverig gerenoveerd. Je kon onder de brug door lopen maar daar was niet zo'n aardige helling om weer omhoog te lopen. Onze mannen zijn 'sportief” dus i.p.v. dezelfde weg terug te nemen werd er ijverig geklauterd................. en naar beneden gegleden. Lidy vond een stuk touw en wierp dat naar beneden om de schuine hellingbeklimmers omhoog te trekken, hahaha, als wij er toch niet waren.
Om 11.30u konden we inchecken en hadden daarna de tijd tot 14.00u om Kars te verkennen. De mannen hebben de Citadel beklommen en wij hadden geen zin in zo'n beklimming in deze bloedhitte en zaten lekker beneden op de trap in de schaduw te genieten van het uitzicht. In een theehuis een tosti gegeten en wat gedronken zodat we op tijd terug waren voor het bezoek aan Ani.

Ani ligt zo'n 50 km verwijderd van Kars en de rit er naartoe was al een belevenis. Zoals ik al eerder schreef is hier op de hellingen geen boom te zien dus gebruiken de bewoners hier in de winter voor verwarming en om te koken koeienstront. Het is nog een hele klus om dat kachelklaar te maken.... Bij elke woning ligt wel een akker waar de koeienvlaaien worden gemengd met stro en in “broodjes” te drogen worden gelegd. Nadat het goed droog is (af en toe omdraaien, het lijkt wel een recept) wordt het opgestapeld en onder een zeil/golfplaten of een laag aarde bewaard. Geen idee of het nog ruikt als je zo'n plakkaat in de kachel of fornuis stopt maar als ik mijn fantasie laat gaan dan kan ik mij er iets bij voorstellen. Ani zelf was een schitterende plek om te bezoeken. Deze oude Armeense hoofdstad ligt er inderdaad verwoest en verlaten bij, enkel opengespleten ruïnes resten er van wat ooit de Stad der duizend Kerken werd genoemd. De Noordelijke stadsmuren, een aantal kerken en een kathedraal waren er te zien. Over de Arakskloof zagen we nog restanten van de brug van Paustovski en hoog op het rotsplateau staan de restanten van de Citadel. Die kloof is de grensafscheiding tussen Armenië en Turkije. Aan de overkant stonden de wachthuisjes van de Armeense grensbewakers. Tot voor kort ging er een soldaat mee om te voorkomen dat de overkant werd gefotografeerd. Wij hadden geen soldaat mee en de foto's van de overkant zijn prachtig.....

Gelukkig heeft hier de weermevrouw net als bij ons Piet Paulusma het ook weleens bij het verkeerde eind, het weer was prachtig en bleef dat totdat we bijna klaar waren met de wandeling door Ani, er kwam meer laag hangende bewolking en er vielen een paar spatjes. Niet erg want het was werkelijk bloody hot en dat is best vermoeiend op deze hoogte. Onderweg terug moesten we stoppen voor een overstekende kudde koeien en een paar kilometer verder nogmaals voor een grote kudde schapen en daar wordt je toch zo vrolijk van. Na terugkeer in het hotel ons even opgefrist en op weg voor een klein hapje. Vinden we toch een restaurant waar we zoveel hebben gegeten dat het morgen een vastendag wordt................. het was heerlijk maar veel te veel.

Even de minpuntjes vermelden;
Bert heeft de zolen onder z'n bergschoenen weggelopen en ik heb iedereen uitgenodigd om gepast afscheid te komen nemen....................hahaha en 2 dagen geleden heeft mijn fototoestel de euvele moed gehad om net als in de trein door Indonesië te denken dat ik blij wordt van de melding, Systeemfout. Het rotding doet niet meer waarvoor hij gemaakt is, sterker nog hij doet helemaal niets meer... als ik geen garantie meer zou hebben dan zou ik nogmaals iedereen uitnodigen om ook nu weer op gepaste wijze afscheid te komen nemen wanneer ik hem met een ferme worp in de rivier gooi..... maar ja, hij is gered door de garantie......................... gelukkig mag ik Bert z'n kleine camera weer gebruiken.