26 februari

Vrijdag 26 februari
Je gelooft het niet maar vanmorgen stond de wekker om 5.30u en om 6.30u zaten we aan het ontbijt!! Ja ja, morgenstond heeft goud in de mond, vonden wij, Nee hoor, wij zaten zo vroeg aan het voortreffelijke ontbijt van onze gastvrouw Gail omdat we om 7.15u opgehaald zouden worden voor de Tongariri Alpine Crossing. En het is net zo zwaar als het er staat, hoe dat zo. Harry en Ina zijn zeer sportieve mensen, wandelen rustig 2 weken elke dag 20 km door de bergen in Oostenrijk.
Dat kunnen wij niet zeggen en ik zeker niet want ik ben wel een sportief mens maar “geen sportieve vrouw” van het wandelsoort. Maar goed, deze vakantie hebben we al een aantal zeer sportieve avonturen gehad wat mij af en toe best een beetje moeizaam (door mijn astma) afgaat. De andere drie vliegen met gemak die bergen op en af, om jaloers op te worden.
Nou schijnt die Tangariro Alpine Crossing de mooiste wandeling van Nieuw Zeeland te zijn en nu we hier toch zijn willen we dat dan ook graag zien.
Je krijgt toestemming om de wandeling (zeg maar klimpartij) te doen als het mooi weer is. Gisteren regende het in Tongariro NP dus geen toestemming. Vandaag zijn wij hier en het mooiste weer van de wereld................
De brochure zegt: The Tongariro Alpine Crossing is an extending trek over steep volcanic terrain. It begins and ends at different points and transport must be arranged. We begonnen op een hoogte van 1100 m, klimmend tot 1900 m en eindigend, dalend op 800 m aan de andere kant van de berg, de laatste 3 km door een stuk regenwoud, fantastisch.
Dat betekent dus een ongelofelijk moeilijke klim- en daalpartij van bijna 20 km, om precies te zijn 19.4 km. Bij een wandeling van 5 km zeg ik al, zo zo, een pittige trip. Bij 10 km, krab ik al achter mijn oren en bij 20 km, voel ik echt aan mijn voorhoofd, knettergek................... Maar, wat was het mooi, magnifiek, een overweldigende wandeling over die vulkaan, langs kraters, zwavelmeren, zwaveldampen (lekker stinken), fantastisch die kleuren.
Alle kleuren hebben we gezien in diverse tinten met daarboven een prachtige deels bewolkte lucht.
Maar, maar, maar wat was het voor mij een zware tocht en ik bewonder Bert om zijn geduld waarmee hij mij vergezelde. Eveneens waren de liefdevolle zorg en aanmoedigingen van Harry en Ina een steun in mijn rug. Zij liepen in hun eigen tempo (kon ik toch niet bijhouden) en namen langere rustpauzes zodat de afstand tussen ons niet te groot werd.
Met nog een stel die we al enkele keren op diverse locaties waren tegen gekomen (ook geboekt bij hetzelfde reisbureau) gingen we op pad.
Het was een geweldige trip maar ik vond het een bijzonder zwaar traject en heb het af en toe best moeilijk gehad wetende dat ik ook de hele dag in de hangmat had kunnen liggen met als afwisseling af en toe in de hottob, een gigantisch warm bubbelbad buiten in de tuin.
Maar het was de moeite waard zo iets moois zie je maar zelden. We werden weer teruggebracht door de buschauffeur en na een warme douche lekker met z’n zessen uit eten geweest.
Het was een bijzondere dag.................