Zaterdag 6 maart

Zaterdag 6 maart
Eerst twijfelde ik nog of ik vandaag mee zou gaan naar Cape Reinga omdat het een reis van bijna 200 km heen en dat ook nog eens terug was. Snelwegen kennen ze hier bijna niet, het zijn 2-baans kronkelige autowegen maar wel goed te rijden. Toch vanmorgen maar bijtijds opgestaan omdat ik wel heel graag het (bijna) eindpunt van Nieuw Zeeland wilde zien. Dus vanmorgen 8.00u stonden we alle 4 gepoetst en geboend klaar om te vertrekken.
Het weer is ons de afgelopen maanden zeer gunstig gezind geweest en ook vandaag keek het zonnetje met welgevallen op ons 4-tjes neer.
Als de zon schijnt kun je echt niet zonder zonnebril want de lucht is vrij scherp, het gevolg is wel dat ik nu van die chokotofogen (witte ogen in een bruin gezicht) heb, geen gezicht.
Gelukkig draag ik een gewone bril anders liep ik straal voor schut.............
De rit naar de Cape was prachtig, veel veeteelt, kleine gehuchtjes waar je langs komt en de uitzichten zijn een lust voor het oog.
De laatste 50 km is de weg deels door heuvels heen gegraven en die hoge zijkanten zijn net een schilderspalet met de meest fantastische aardekleuren.
Zo’n 2½ uur later om half elf kwamen we aan bij Cape Reinga en het is zeer de moeite waard geweest. Het was nog redelijk rustig (de bussen met toeristen kwamen aan toen wij wegreden) en de korte wandeling naar de vuurtoren loop je genietend om je heen kijkend. Het ziet er allemaal goed verzorgd uit en het is prachtig aangelegd. Je kunt door het kleurverschil goed zien waar de Grote Oceaan en de Tasmanzee elkaar ontmoeten. In de baaien die je rondom ziet is de zee prachtig turquois van kleur, wat een feest. Ondertussen kwam wel de bewolking opzetten maar dat maakte de vergezichten en de foto’s alleen nog maar mooier.
Op de terugweg afgeslagen naar de Zandduinen en dat was adembenemend. Het klinkt overdreven maar als je nog nooit zoiets gezien hebt dan valt je mond open van verbazing. Zo maar ineens liggen daar kilometers bergen zand waarvan sommige een hoogte hebben van ruim 140 m. Er werd ijverig op gezandboard (nieuw woord) en daarvoor was eerst een moeizame klim nodig. Wij ook omhoog om daarboven van zanderige vergezichten te genieten. Laat ik volstaan met de woorden “Bert heeft een paar charmante foto’s van mijn klimpartij genomen”, maar daarboven was het schitterend. Overal waar je keek was wit tot geelgoud zand met hele stukken wat leek op zandrozen en de wind heeft de mooiste structuren gemaakt. Door de bewolking en de zon was het een feest van kleurschakeringen, het begon zelfs heel kort een beetje te regenen. Met het zand wat in onze schoenen zat na de afdaling konden we een kinderzandbak vullen..........
Maar aan alles komt een eind zo ook aan deze dag en na onderweg een steak gegeten te hebben waren we op tijd weer “thuis”.
Nagenietend in bad kan ik zeggen dat het weer een bijzondere dag was geweest.
Morgen gaan we een dagje op stap met Hone, een Maori, we zijn benieuwd wat hij voor ons in petto heeft.
En dan nog 2 nachtjes in Matakana om uit te rusten van een fantastische vakantie zodat we dinsdagmiddag om 14.30u welvoldaan op kunnen stijgen en met een goed gevoel dit fantastische land vaarwel gaan zeggen.