19 t/m 23 Februari

Vrijdag 19 februari
Het traject wat we vandaag voor de boeg hadden was een tocht van 385 km van de kust van Awatuna naar de kust van Kaikoura aan de andere kant van het eiland.
Op tijd uit de veren en voor achten zaten we al aan het uitgebreide ontbijt van Hëmi en Pauline onze bijzonder aardige gastheer en gastvrouw. De Awatuna Homestead is door Hëmi zelf gebouwd na een brand in 1994 en hij heeft er wat moois van gemaakt. Daarbij heeft hij als hobby het restaureren van oude auto's en hij heeft een paar mooie exemplaren in de garage staan, wat een beauty's.
Om de accommodatie hebben ze een schitterende tuin aangelegd waar het voor de gasten goed toeven is. Voeg daarbij een hond die deuren kan openen (voordat je het weet komt die hond binnen.......en slaat met z'n staart de glazen van de tafel) dan begrijpen jullie dat we het hier prima naar onze zin hebben gehad.
Na een hartelijk afscheid op weg naar Kaikoura waar ons volgende avontuur wacht.
De eerste 150 km reden we door de bergen maar het waren bossen dus zag je niet zoveel. Een mooie gelegenheid om gewoon je ogen dicht te doen en verder te gaan met waar je vanmorgen veel te vroeg mee bent gestopt. Eerlijkheidshalve geef ik toe dat Bert en Ina altijd de ogen open houden, knap hoor....................
Na die 150 km werd het pas interessant dus werd het tijd om de ogen permanent open te houden. Wat is het toch schitterend om door zulk mooi landschap te rijden. Hoge bergen in alle kleuren en de ene vallei ben je nog niet uit of je rijd de ander al weer in, zelfs links en rechts passeer je de mooiste valleien en vergezichten.
Schapen, geschoren schapen, koeien, lama's, herten, wat een ontzettende grote kuddes hebben ze hier. Kabbelende beekjes door die prachtig valleien, je krijgt er gewoon niet genoeg van.
We vertrokken met bewolking maar halverwege ging de zon schijnen en dan ziet het er allemaal heel anders uit. We hebben, buiten alle fotostops, de benen gestrekt in Hanmer Springs in de Hanmer Valley waar heel wat kuuroorden zijn met Hot Springs en waar 's winters wordt geskied. Het waren een behoorlijk aantal kilometers wat we deze dag af moesten leggen maar we hebben ons geen moment verveeld.
De zee was bijzonder blauw van kleur, bijna turquoise. Ja ja, het heeft even geduurd maar we hebben een minpuntje gevonden in dit gedeelte van het land en dat zijn de stranden. Het zand is grijs en dat nodigt niet echt uit om daarop te gaan liggen. We zien daar dan ook weinig mensen zonnebaden. Maar ik zou er wat voor over hebben zo'n strand voor mijn deur te hebben .... ondanks het grijze zand.
Onze locatie hier in Kaikoura is Nola's rest een volledige benedenverdieping met 2 slaapkamers wat er weer perfect uitziet. We kijken uit over zee met een prachtige kustlijn (net de Pancake Rocks maar dan in het klein) en de zeehonden kolonie ligt om de hoek. Vanavond hebben we in een visrestaurant, de Green Delphin, gegeten en volgens mijn 3 medereizigers was de vis voortreffelijk, ik had pasta (penne) met kip, ook heerlijk.
Er is hier geen Wifi dus het verslag komt wat later.

Zaterdag 20 februari.
Vanmorgen om 9.30u na een goede nachtrust waren we bijna bij het Whalewatch kantoor om met veel enthousiasme aan onze tocht naar de walvissen te beginnen.
Jammer genoeg was ik de voucher vergeten en dat is niet handig als je deze nodig hebt om instapkaartjes te krijgen. De mevrouw achter de balie had ze toch echt nodig ondanks dat in de computer stond dat we geboekt en betaald hadden...................
Maar goed, snel terug en om 10.00u zaten we in de briefingruimte om ons te laten informeren hoe te handelen als de boot zinkt. Daarna de bus in en op weg naar de boot. Het was prachtig weer, de mooiste dag die ze hier hadden tot nu toe en nadat iedereen beneden een plekje had gevonden, op volle snelheid naar de potvissen. Jammer genoeg moesten we blijven zitten totdat we op de plaats van bestemming waren want met iedereen op het dek kunnen ze niet op volle snelheid varen. Ondanks dat we beneden zaten werden er toch nog behoorlijk wat passagiers zeeziek, wij gelukkig niet..... De potvis is een walvis die zo'n 10 tot 12 minuten aan de oppervlakte blijft voordat hij 2 tot 3000 m naar beneden gaat, waar hij 60 tot 80 minuten blijft. Het mooiste is als je naast die walvis ligt als hij aan de oppervlakte is. Je ziet hem dan met veel kracht uitademen en dan kan hij het water wel 3 tot 6 m omhoog spuiten (afhankelijk van de leeftijd). Je ziet dan alleen zijn rug en iedereen kijkt uit naar het moment dat hij gaat duiken. Dan buigt hij zijn lijf naar beneden en komt zijn staart omhoog uit het water en dat is nou net waarvoor iedereen op die boot zit. Wat een schitterend gezicht. Alleen deint die boot als een gek en je moet goed stevig staan anders heb je alleen lucht of zee op de foto en geen staart.............. We hebben er 4 gezien, eentje lag te slapen of gewoon te relaxen en die hebben we wel een kwartier zien blazen, de volgende blies wel maar dook zonder z'n staart te laten zien naar beneden (flauw) en van de derde zagen we een prachtige staart maar héél in de verte........ de 4e deed het precies volgens het boekje en daar zijn we hem eeuwig dankbaar voor.............
Vanmorgen begon voor ons de dag met het arriveren van de Trans Alpinetrein en toen de passagiers uitstapten zagen we tegelijkertijd een hele school dolfijnen die met plezier door het water sprongen. Volgens ons waren het opwinddolfijnen want dit scenario liep zo gesmeerd dat het bijna ongeloofwaardig was. Klikkende camera's, iedereen weer instappen en weg was de trein en weg waren de dolfijnen, ha ha.
Om 15.00u waren we weer terug en Harry&Bert zochten een terrasje op en wij zijn lekker even door het stadje gewandeld. Het was weer eens tijd voor een echte fish en chips en daar hebben we heerlijk van gegeten. In het park stonden een paar van die prachtige bomen (waar de hellingen vol mee staan) in volle bloei en deze wilden graag model staan voor onze camera's. Naast onze accommodatie op de hoek van de baai staat een oud walvisvaardershuisje en vanaf 2 uur werd daar buiten op het gras muziek gemaakt door allerlei bandjes, gezellig.
Doorgelopen over het strand naar de zeehondenkolonie waar we boven op de berg weer een prachtig uitzicht hadden, tsjonge wat is dit een idyllisch plaatsje en wat een kustlijn. Hier zou ik wel wat langer willen blijven, wat een prettige plek.
Ina had in haar Nieuw Zeelandboek gelezen dat er hier in de buurt een laantje was met een overkapping van walvisbaleinen en dat wilden wij zien.
Niks te vinden wat in de verste verte maar ook op een balein leek. Dan maar vragen aan een aardige buurtbewoner. Dan moet je natuurlijk wel weten wat het Engelse woord voor baleinen is. Hij begreep niet wat ik bedoelde totdat ik zei, de ribben van een walvis. En inderdaad begreep hij dat we de bones van een walvis bedoelden, hoe simpel is het. Hij bracht ons er wel even naartoe als we het niet erg vonden om terug te lopen, nee hoor want wij zijn jong............ zeiden we. Nou bleek het toch wel behoorlijk ver weg te liggen dus bood hij aan om na het maken van de foto's ons toch ook maar weer terug te brengen. Graag dus en hij merkte op dat we dan toch niet meer zo jong waren, ha ha. De baleinen van de walvis stonden in de Garden of Memories, een gedenkplaats voor de gevallen soldaten in de 1e wereldoorlog van 1914-1918.
De walvissen, dolfijnen, zeehonden en de zee, liggend aan een prachtige baai, alle ingrediënten waren aanwezig voor een heerlijke dag en daar hebben we dan ook ten volle van genoten.

Zondag 21 februari.
Het schiet nu toch echt op, we gaan bijna aan de laatste 2 weken van onze fantastische vakantie beginnen. Tjonge, wat hebben wij tot nu toe een prachtige reis gemaakt en wat is het een geschenk om van zulke mooie dingen te mogen genieten. Vanmorgen was de zon eerder op dan wij maar dat nam hij ons niet kwalijk, we hebben tenslotte vakantie...........
Na een heerlijk ontbijt de bagage weer in de auto geladen en de TomTom ingesteld op Appleby House in Richmond, onze volgende locatie 262 km verderop, volgens Tommie dichtbij Abel Tasman NP. Het zonnetje was ons ter wille want hij scheen de hele dag tot zo'n 25 gr onze kant op en daar hadden wij geen enkel bezwaar tegen.
We wilden een beetje vaart want er was markt in Nelson en dat hadden wij (de dames) nog niet meegemaakt tijdens deze vakantie. De route liep in het begin grotendeels langs de kust en die was zoals gewoonlijk weer spectaculair. Maar die vaart hebben we precies 35 km volgehouden want we zagen een bord met het opschrift dat er een zeehonden kolonie was, stoppen dus. En dit was de mooiste en grootste kolonie die we tot nu gezien hebben. Tussen de rotsen was een natuurlijk bassin waar de kleine zeehondjes zich prima vermaakten, wat een schattig gezicht. De vaders lagen lekker op de rotsen te slapen en de moeders waren druk bezig met oppassen en zogen. Tjee, daar kreeg je echt niet genoeg van, wat een belevenis.
We konden daar niet de hele dag blijven kijken dus hup met de vlam in de pijp weer verder. De weg ging door dalen waarvan de bergen volledig met verdroogd gras waren begroeid, in de zon een prachtig gezicht. Daarna ineens weer bergen met naaldbomen die zijn aangeplant. We reden via Blenheim, Havelock en Nelson naar Richmond. Om een uur of drie waren we op de plaats van bestemming. We hebben een modern 8 persoons huis tot onze beschikking wat net is gebouwd. Het staat in een schitterende omgeving met in de verste verte geen buren, midden tussen de weilanden en op de achtergrond rondom bergen, whaw. We konden kiezen tussen 4 appartementen met allemaal een slaapkamer, huiskamer en luxe badkamer. Alleen al in de douchecabine kun je rondfietsen............ Maar goed we laten het allemaal over ons heen komen en vallen af en toe van de ene in de andere verbazing. Er hing een briefje aan de deur met een welkomstgroet en de boodschap dat we onszelf thuis moesten voelen en dat Jane 's avonds even gedag kwam zeggen. Zo gezegd, zo gedaan, lekker 2 wassen gedraaid en de rest van de middag heerlijk in de tuin gezeten waar de (roof)vogels een mooie matinee gaven. Terug naar de grote weg ben je in 3 minuten aan een 10 km lang strand op Rabbit Island en daar hebben we voordat we gingen eten een kijkje genomen, wat is dit toch een fantastisch land. Overmorgen gaan wij daar een lange wandeling maken. In Mapua hebben we buiten aan het water gegeten en dat was zalig, koken kunnen die Nieuw Zeelanders.............
Het behoeft geen uitleg dat we de markt in Nelson niet hebben gehaald..............
Nog steeds geen Wifi dus dit houden jullie allemaal tegoed.

Maandag 22 februari
Vandaag hadden we het grootse plan om met de boot langs een aantal baaien te varen. Daarvoor moesten we door de bergen naar Kaiteriteri zo'n 35 km verderop, richting Abel Tasman National Park (NP).
In het infocentrum van Richmond was ons gisteren verteld dat de afvaart om 10.30u was en als we verstandig waren we van tevoren moesten boeken om verzekerd te zijn van een plaats. Dat hebben we niet gedaan dus vanmorgen om 9.00u vertrokken zodat we ruim op tijd waren om tickets te kopen, gelukkig was er nog plaats voor ons 4tjes. Het was prachtig weer en de temperatuur zou in de loop van de dag oplopen tot 26 gr, lekker windje, ideaal weer om te varen. Met een volle boot vertrokken we vanuit Kaiteriteri, daarna Marahau, Torrent Bay, Bark Bay, Tonga Bay, Awaroa en eindigend op het strand van Totaranui waar we een heerlijk half uurtje op een bountystrand hebben gezeten. Je kon in elke baai uitstappen als je dat wilde om te wandelen, zwemmen of gewoon lekker te zitten. Je nam dan gewoon de volgende boot of wachtte tot dezelfde boot je op de terugweg weer oppikte. Dat hadden wij ook moeten doen maar we hadden onze zwemspullen niet meegenomen daarom zijn we lekker op de boot gebleven, op het achterdek, zodat we een goed uitzicht hadden.
Het minpuntje van die stranden moet ik hier terugnemen want het zand werd in elke baai steeds geler van kleur totdat het laatste strand goudgeel was, perfect. Om half 3 waren we weer terug in Kaiteriteri en helemaal uitgewaaid. Daarna kregen we een warme drank aangeboden en namen we afscheid van een mooi stukje Nieuw Zeeland. Bert wilde graag de Golden Bay nog zien omdat daar de stranden allemaal werkelijk goudgeel zouden zijn. Er leidt één weg naar toe en die ging over de Takaka Hill naar het strand. Als ze dit een Hill noemen, wat is dan een berg? Via een zéér bochtige weg kom je boven op die “Hill” met weliswaar een spectaculair uitzicht maar nou niet de prettigste weg als je hoogtevrees hebt. Gelukkig zat ik aan de goede kant........ Aangezien je maar zo'n 50 km per uur rijd op deze bochtige wegen was er geen tijd om helemaal boven naar het Abel Tasman NP te gaan. Uiteindelijk zijn we gestopt bij Patons Rock aan het strand. Mooi, maar geen goudgeel strand dus via de prachtige vallei die tot aan de Takaka Hill loopt weer teruggereden naar Appleby, een afstand van zo'n 100 km.
In Motueka hebben we gegeten en om 20.00u waren we weer op ons schitterende slaapadres waar we lekker hebben gebadderd.
Weer een dag voorbij van deze, tot nu toe, fantastische reis.

Dinsdag 23 februari.
Vanmorgen mochten we uitslapen maar Bert was om 5 uur al wakker. Het was bewolkt anders was hij al vroeg op pad gegaan om de prachtige zonsopgang te fotograferen. Nu is hij gezellig in bed gebleven en om 9.30u zat iedereen uitgeslapen aan de ontbijttafel. Gepoetst, geboend en weldoorvoed waren wij klaar voor de dag.
Wij zijn een paar minuten met de auto verwijderd van het Rabbit Island met een strand van zo'n 10 km lengte en daar zijn we aan een lange strandwandeling begonnen. Het was eb en we hadden buiten de steltlopers en verschillende soorten zeemeeuwen het hele strand voor onszelf. Onderweg kwamen we twee paarden met berijders tegen dus je kunt niet spreken van een overvol strand. Heerlijk die ruimte, rust en ondertussen was de lucht opgeklaard en een stralend zonnetje vergezelde ons de rest van de dag. Ina heeft de mooiste schelpen verzameld maar ze stonken een uur in de wind. De lucht was niet te harden in de auto maar wij hebben een ruim hart dus die stinkschelpen mochten mee.................
Het is werkelijk geweldig om zo kilometers langs een leeg breed strand te lopen met een schitterend uitzicht en prachtig weer. Een mens heeft gewoon niet meer nodig om te genieten.
Vanmiddag naar Richmond geweest om te kijken hoe het winkelaanbod daar was en we zijn deze middag geëindigd in de Pizzahut waar we overheerlijke pizza's hebben gegeten. Het is toch wel prettig om niet te hoeven koken en het zo maar voorgeschoteld te krijgen. We beseffen heel goed dat we bijzonder bevoorrecht zijn en genieten daar dan ook enorm van, vanaf 10 maart is deze luxe voorbij en dat is dan ook weer goed (alhoewel hier wen je verbazend snel aan.......nu nog weer afwennen).
We moeten vanavond de bagage weer goed inpakken want morgen leveren we de auto in, we checken in voor de Ferry net als op een luchthaven en op het Noordereiland staat een andere auto voor ons klaar.
Morgen om 13.10u gaan we met de Ferry van Pickton (Zuidereiland) naar Wellington (Noordereiland) waar we één nacht verblijven. Ook op het Noordereiland staan ons een paar mooie dingen te wachten, we kijken er dan ook naar uit.