Dinsdag 2 en Woensdag 3 maart

Dinsdag 2 maart
Vanaf vandaag hebben we nog precies één week en daar gaan we nog intensief van genieten. Bert is elke morgen bijzonder vroeg wakker en stond gistermorgen al vroeg op de steiger om een flitsende zonsopgang vast te leggen.
Vannacht werden we gewekt door een smsje van mijn telefoonprovider met de mededeling dat ik 25 extra bonuspunten had gekregen, ha ha , het is in Nederland dag als het hier nacht is, soms lastig dat tijdverschil.
Jullie begrijpen dat dit bericht ons bijzonder verheugde!!!! De telefoon gebruiken we als wekker anders had ik hem wel uitgezet.
Maar goed, vanmorgen om 6.15u voeren een paar kano’s over het meer met een uitgelaten stel jongelui met daarachter weer (ik kan het ook niet helpen) een prachtige zonsopgang. Het is een bijzonder gevoel om daar te staan en zo’n natuurverschijnsel te mogen zien, daar word je stil en dankbaar van. Vanmorgen moesten we eerst tanken en daarna de laptop halen.
10 Km in de ochtendspits (de 1e die we hier meemaken) geeft je niet het gevoel dat je opschiet als je nog 500 km moet rijden naar je volgende bestemming in Omapere...........
Maar de data was eraf gehaald en werd op onze externe schijf gezet, hoera. De overleden laptop kregen we in een tas mee, dankbaar voor de diensten die hij ons heeft bewezen en spijt dat ik hem zo bruut heb vermoord.
De rit noordwaarts kon beginnen en met frisse moed gingen we op pad vergezeld van bewolking, mooi weer om zo’n lange reis af te leggen.
Onze 1e stop was na 2½ uur bij een benzinestation om de blazen te legen en voor nieuwe aanvoer te zorgen!! Ook heb ik daar een fantastische muts gekocht. Over hoe die mij staat zijn de meningen verdeeld maar warm istie............ schapenwol...........
Kwart voor 12 reden we door Auckland met een prachtige skyline. We zijn de stad niet in gegaan wegens tijdgebrek dus verder richting Omapere.
De 2e stop was in Dargaville, een plaats aan de oevers van de Wairoa met ongeveer 5000 inwoners. Daar volgden we het bordje “Toilet” en op elke volgende hoek stond weer zo’n bord en zo hebben we de halve stad doorgewandeld. We gingen wel steeds sneller lopen.......................ha ha.
Het museum waar de mexicaanse varkensschedel werd tentoongesteld zijn we maar gepasseerd...........
Onderweg zijn we gaan kijken bij een houtbwerkingsbedrijf die van Kauribomen de mooiste dingen maken, prachtige tafels, gebruiksvoorwerpen, vazen, schalen, etc. Het zijn bomen die 800 tot 1200 jaar onder water in de moerassen hebben gelegen en nu worden opgegraven en verwerkt.
Ondertussen begon het te regenen, ook tijdens de wandeling in het Waipoura Kauri Forest naar de Tane Mahuta, de God of the Forest, een Kauriboom van ongeveer 2000 jaar oud, 52 m hoog en een omtrek van 13,7 m, de grootste kauriboom van het land. Het regende zo hard dat we de Te Matua Ngahere, de Father of the Forest en de Four Sisters maar voorbij zijn gereden.
Om 5 uur kwamen we in de stromende regen bij Hokianga Haven in Omapere aan, waar we hartelijk verwelkomd werden met de woorden “het is de 1e dag dat het regent sinds 2 maanden”. Wij waren zeer blij voor hen dat de waterrestrictie was opgeheven, maar niet heus. De data die gered was mocht ik via haar laptop op mijn blog zetten maar dat lukte niet erg, ik kreeg maar steeds geen bevestiging, Haar laptop was bijzonder traag en na een aantal pogingen ben ik maar gestopt. Harry had de volgende dag aan Richard (zijn zoon) gevraagd of ze nog bericht hadden gehad, tot nu toe 6x hetzelfde bericht zei Richard.............. Ha ha jullie worden gek van die mailtjes, sorry sorry sorry dat was niet de bedoeling, maar wat mis ik mijn laptop.
Met droog weer zijn we naar het hotel gelopen voor het diner. Het was ontzettend druk dus wat langer wachten!! In de stromende regen de kilometer teruggelopen en jullie mogen raden waar onze paraplu was............

Woensdag 3 maart
Weer om 6.15u gewekt door een smsje van mijn provider met de zeer belangrijke mededeling dat ik nu mijn factuur kon bekijken op hun website. Daar word je niet vrolijk wakker van maar alla buiten wachten de mooiste vergezichten om voor eeuwig door ons vastgelegd te worden. Het weer verandert hier verbazend snel, het ene moment schijnt de zon en het volgende moment kun je de bergen aan de overkant van de baai niet meer zien. We zitten aan de baai waar de eerste Maori’s aan land gingen.
De pauaschelpen liggen hier gewoon aangespoeld op het strand, wat is het toch een rijkdom. Na het ontbijt een stuk langs het strand gewandeld op zoek naar schelpen en mooie uitzichten. We moesten nog snel teruglopen want de vloed komt hier in razend tempo opzetten.
Gisteren toen we aankwamen zijn we ook nog even naar het strand gelopen, het was eb en daar ben ik weer op een elegante manier uitgegleden. Weer op diezelfde elleboog gevallen die nu ook prachtig blauw van kleuris.
Tjee ik ga het nog leuk vinden steeds zo’n smakker te maken.............
Harry kwam erachter dat hij zijn zonnebril kwijt was, waarschijnlijk verloren tijdens onze tocht naar de oudste Kauriboom of daar in het infocentrum. In het infocentrum hier in Omapere gevraagd of ze even wilden bellen of de bril daar gevonden was, jammer genoeg niet. Wel kregen we de info dat er iets verderop een mooi uitkijkpunt was over 2 baaien en inderdaad waren de uitzichten grandioos. Waar een verloren bril al niet toe kan leiden..... we hadden dat anders niet geweten.
We wilden graag naar Cape Reinga wat bijna op het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland ligt maar dat is van Omapere uit zo’n 200 km heen en dan ook weer terug. Misschien dat we dat vanuit Kerikeri doen op zaterdag 6 maart.
We kregen het advies om naar Kohukohu, een kunstenaarsdorp te gaan en om daar te komen moesten we met de ferry vanuit Rawene naar Rangiora. Nou was daar niet zoveel aan kunst te zien dus na het (in de zon) opeten van een enorm ijsje (hier zijn ze bijzonder gul) maar weer terug met de ferry, het was alsof je in Noorwegen met de ferry ging.
Met zware bewolking kwamen we aan maar het klaarde snel weer op zodat we om 18.00u in de zon op het terras zaten.
Fascinerend hoe snel het weer hier kan veranderen.
Om half zeven zijn we weer in het hotel gaan eten, nu voor alle zekerheid toch maar met de auto. We aten buiten op het terras met uitzicht over de baai waar 2 Jan van Genten een extra lange voorstelling gaven hoe je een avondmaaltijd verschalkt, schitterend, we zaten 1e rang................